Der gatelivet for Scott er noko som snart skal gå over, er det meir alvor for Mike. Han manglar faste haldepunkt i livet, og saman dreg dei til Idaho for å vitja broren hans. Dei finn faren, eller den han trur er faren, og han fortel kva mora held til. Dei leitar etter ho, fyrst i eit motell der ho arbeidde, deretter flyg dei til Italia for å finna ho der. Pengane til billetten fekk dei ved å selja ein stolen motorsykkel, og merkeleg nok hadde dei med seg passa sine òg. Merkeleg at Mike i det heile hadde eit pass.
På denne turen går alt gale for Mike. Han får vita at mora har flytta attende til Amerika, men ingen veit nøyaktig kvar. Han er forelska i Scott, men han forelskar seg like godt i ei italiensk jente. Dei reiser heim kvar for seg, og neste gong Mike ser Scott er han ein velståande og velkledd mann, som ikkje lenger vil ha noko med den gamle omgangskrinsen sin å gjera.
Mike har narkolepsi, han går altså rett som det er inn i ein djup svevn. Han har fleire gonger vore på ein veg i Idaho, ein veg han reknar som ein favorittveg. Vegen kan minna litt om eit ansikt, og Mike gjev denne vegen menneskelege eigenskapar, vegen vert noko han kan stola på. Filmen sluttar med at han får eit narkoleptisk anfall på ein landleg veg. medan han søv vert han fyrst rana, deretter får han (truleg) hjelp av ein forbipasserande.
Det er ein stilfull film, med mange flotte bilete. Historia er òg flott fortalt, men likevel er det noko som manglar. Det tek ikkje heilt av, det vert berre sånn nesten bra.
Guffen er lunken.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar