Vidar Sundstøl: Kommandolinjer (2005)

Språket i denne romanen er finfint. Boka handlar om ein mann som tenkjer tilbake på ho som nett har flytta frå han, han tenkjer på kva dei hadde og gjorde, og han tenkjer på mykje anna. Det verkar som om dei hadde eit valdeleg forhold, døgeret rundt, der han var den dominerande. Han tenkjer på andre ting, kanskje for å unngå å tenkja på ho, men han kjem heile tida tilbake til henne.

Men det er altså språket som er det fascinerande. Boka er relativt tynn, og er sett saman av korte tekstar, eller korte kapittel, og nokre av dei er rein poesi. Eller poetisk prosa.

Guffen tilrår.